অসমীয়া সাহিত্য

  "The Necklace" (La Parure) ৰ সংক্ষিপ্তসাৰ - গী দে মোপাছাঁ পৰিচয়: "The Necklace" ( La Parure ) ফ্ৰেন্স লেখক গী দে মোপাছাঁ ৰ ১৮৮৪ চনত প্ৰকাশিত এটি বিখ্যাত ছোটগল্প। এই গল্পখন বিদ্ৰূপ (irony) আৰু সামাজিক মন্তব্য ৰে ভৰিপূৰ, য’ত বিলাসিতা, মৰ্যাদা আৰু ভাগ্যৰ নিষ্ঠুৰ খেল দেখুওৱা হৈছে। গল্পৰ সংক্ষিপ্তসাৰ: মাথিল্ড লুৱাজেল ( Mathilde Loisel ) এজনী মধ্যবিত্ত পৰিয়ালৰ গৃহিনী, কিন্তু তাই অধিক ধন-সম্পত্তি আৰু বিলাসিতা ৰ সপোন দেখে। তাইৰ পতি একজন সাধাৰণ চৰকাৰী কৰ্মচাৰী , যিয়ে তাইৰ খুশিৰ বাবে এটা ধনী সমাজৰ নেমন্তণা উলিয়ায় । কিন্তু মাথিল্ড দুখী হয়, কাৰণ তাইৰ বিলাসী কাপোৰ আৰু গহনা নাই । গৌৰৱ অৰ্জন কৰিবলৈ, তাই তাৰ ধনী বন্ধু মাদাম ফ’ৰেষ্টিয়েৰ ( Madame Forestier ) ৰ পৰা এটা হীরাৰে সাজি থকা হার ধাৰ লৈ যায়। নৃত্য-অনুষ্ঠানত, মাথিল্ড সকলোৰ দৃষ্টি আকর্ষণ কৰে , কিন্তু অনুষ্ঠানৰ পাছত তাই দেখা পায় যে গহনাটো হেৰুৱাই পেলাইছে । লাজতে সত্যটো নক’বলৈ, তাই আৰু তাইৰ পতিক একেই দৰে এটা মূল্যবান গহনা কিনি দিব লগা হয় । ইয়াৰ বাবে, তেওঁলোক দহ বছৰৰ বাবে ঋণত ডুব যায় , কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰে, আৰু দু...

 বিশ্ণু শর্মা হৈছে পঞ্চতন্ত্ৰ ৰ ৰচয়িতা, যি এক প্ৰাচীন ভাৰতীয় গাঁথা আৰু পশু-কাহিনীৰ সংগ্ৰহ। এই গ্ৰন্থটো সাধাৰণতে খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৩ৰ পৰা ৪শ শতিকাৰ ভিতৰত ৰচিত বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। পঞ্চতন্ত্ৰ ৰ ভিতৰত পাঁচখন বই থাকে, য'ত জীৱনৰ মুল্যবান শিক্ষা অন্বেষণ কৰা হৈছে। প্ৰতিটো গল্পই পশুবোৰৰ মাধ্যমে বুদ্ধি, কৌশল আৰু কাৰ্যৰ ফলাফল প্ৰদৰ্শন কৰে। “পঞ্চতন্ত্ৰ কাথামুখম” বুলিও অভিহিত কৰা হয় পঞ্চতন্ত্ৰ ৰ পৰিচয় বা প্ৰাৰম্ভিক অংশক। সাধাৰণতে, এই পৰিচয়ে গ্ৰন্থৰ উদ্দেশ্য আৰু গল্পবোৰৰ পৰিচয় দিয়া হয়। পঞ্চতন্ত্ৰ ৰ কাহিনীত, এক প্ৰাচীন ৰাজাই নিজৰ পুত্ৰসকলৰ বুদ্ধিমত্তা আৰু জ্ঞান বৃদ্ধি কৰিবলৈ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছিল, যিসকল বাচল-আলাপৰ পৰা তেনেই মন্নাইছিল। সেইবাবে, বিশ্ণু শর্মাই পুত্ৰসকলক আকৰ্ষণীয় ৰূপে জীৱন-বোধৰ পাঠ দিবলৈ পশু-কাহিনী বৰ্ণনা কৰিছিল।

  শুদ্রক: মৃচ্ছকটিকম (ছোট মাটিৰ ৰথ) হৈছে এক প্ৰসিদ্ধ সংস্কৃত নাটক, যি শুদ্রকৰ দ্বাৰা ৰচিত বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। এই নাটকখন প্ৰাচীন ভাৰতীয় সাহিত্যৰ এক শ্ৰেষ্ঠ ক্ৰীড়া হিচাপে গণ্য হয়। এই নাটকখন এক কমেডি আৰু প্ৰাচীন সংস্কৃত নাট্যৰ এক অমুল্য ৰচনা হিচাপে পৰিগণিত। এটা সৰু সাৰাংশ: কাহিনী : কাহিনীৰ মুখ্য চৰিত্ৰ হৈছে চৰুদত্ত আৰু বাসন্তিকা । চৰুদত্ত হৈছে এক গৰীব, আশালংঘী ব্ৰাহ্মণ যি বাসন্তিকাক মৰম কৰে, যি এজন সুন্দৰ নর্তকী। তেওঁৰ গৰীবতাৰ সত্ত্বেও, চৰুদত্তৰ সৎতা আৰু মহিমাই বাসন্তিকাক মনোহৰ কৰিছে। কিন্তু নাটকৰ কাহিনীটো জটিল পৰিস্থিতিত পৰিণত হয়, য'ত সমাজৰ ন্যায়, মৰম, বিশ্বাসঘাতকতা আৰু এক দুষ্ট চৰিত্ৰ সমস্থানক ৰ চৰিত্ৰ সন্নিৱিষ্ট হৈছে, যিয়ে শাসকৰ এক লোভী আধিকাৰী আৰু বাসন্তিকাক নিজৰ বাবে চাৰা চাৰা কৰে। এই নাটকখনত এক যাদুৰ মাটিৰ ৰথ ( মৃচ্ছকটিকা )ৰ বিষয়ে উল্লেখ আছে, যিয়ে ঘটনাৰ অগ্ৰগতিৰ বাবে গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে। নাটকটোৰ মূখ্য থীম হৈছে মৰম, সমাজৰ বৈষম্য, আৰু সৰলতাৰ সৈতে ইষ্টাৰ পৰিসৰে এক অসম্ভৱ শক্তি-মধ্যৰ দ্বন্দ্ব। সাংস্কৃতিক গুৰুত্ব : মৃচ্ছকটিকম নাটকখন সমাজৰ আসন, মৰম, আৰু সামাজৰ নী...

 কালিদাসৰ অভিজ্ঞানশকুন্তলম (The Recognition of Shakuntala) হৈছে প্ৰাচীন ভাৰতৰ এক শ্ৰেষ্ঠ নাট্যকাৰ আৰু কবি কালিদাসৰ দ্বাৰা ৰচিত এক পৰিপূৰ্ণ আৰু অমৰ সৃষ্টিৰূপ নাটক। এই নাটকখন সংস্কৃত সাহিত্যৰ এক অতুলনীয় সৃষ্টি আৰু কালিদাসৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ ৰচনাসমূহৰ পৰা এক। নাটকৰ সারাংশ নাটকখনৰ কাহিনী প্ৰধানতঃ শকুন্তলা , এক সৰু বনপ্ৰবীণী মাকৰ ছোৱালী আৰু দুশন্ত নামৰ এক ৰাজাৰ মাজৰ মধুৰ আৰু দুখজনক মৰমৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰে। কাহিনীৰ প্ৰধান বিষয়বস্তু হৈছে প্ৰেম, বাচলতা, পৰিচয়ৰ সন্ধান আৰু দেৱী শক্তিৰ প্ৰভাব। কাহিনীৰ বিৱৰণ অধ্যায় ১ : দুশন্ত ৰাজা, এজন সৰিয়হ মন্নাইৰ পৰা জঙলৰ মাজেৰে যাত্ৰা কৰি থকা অৱস্থাত শকুন্তলাৰ সৈতে সাক্ষাৎ কৰে। শকুন্তলা তেখেতৰ পিতৃ কাণ্বৰ আশ্ৰয়েৰে বনৰ মাজত বাস কৰা। দুজনেই একে অপৰক প্ৰেমৰ সৈতে প্ৰেমিত হয় আৰু সপোনৰ পৰা মন্নাই এক গোপন বিবাহ কৰে। অধ্যায় ২ : দুশন্ত আৰু শকুন্তলা একে অপৰক সঁচা মৰমৰ পৰা পৃথক নোহোৱা পৰিসৰে একান্ত হ'লে, ৰাজা ৰাষ্ট্ৰলৈ উভতি যাব লাগে আৰু শকুন্তলাক তেওঁৰ সঙ্গী হিচাপে ল'বলৈ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে। তেখেতে শকুন্তলাক এখন আংটি উপহাৰ হিচাপে দিয়ে। অধ্যায় ৩ : শকুন্তলা গৰ্ভৱতী হৈ পৰে ...

 কালিদাসৰ ৰঘুৱংশম (অথবা ৰঘুৱংশ ) হৈছে সংস্কৃত সাহিত্যের অন্যতম শ্রদ্ধেয় মহাকাব্য। এই কবিতাখনে ৰঘু বংশৰ ইতিহাস বৰ্ণনা কৰে, য'ৰ পৰা দেৱকুমাৰ ৰামৰ দৰে মহান নায়ক জন্মগ্ৰহণ কৰে। এই কবিতাটো ১৯টি সৰু সৰু কন্তোৰ পৰা গঠন কৰা হৈছে, আৰু প্ৰথম দুটা কন্তোৰত কালিদাসে ৰঘু বংশৰ মহিমা আৰু বংশৰ ৰজা সকলৰ গুণৰ বৰ্ণনা কৰিছে। কন্তো ১: প্ৰথম কন্তোৱে ৰঘু বংশৰ মহান বংশাৱলী আৰু সেই বংশৰ ৰজাৰ মহিমাক স্তুতি কৰিছে। এই বৰ্ণনাই ৰঘু নামৰ বংশৰ পুৰাণী ৰজাৰ পৰা আৰম্ভ হয়, যাক ধাৰ্মিকতা, বীৰত্ব আৰু জ্ঞানৰ বাবে জনা যায়। কালিদাসে ৰঘুক এক আদৰ্শৰ ৰজা হিচাপে উপস্থাপন কৰিছে, যাৰ ন্যায়পূৰ্ণ কাৰ্যকলাপে তেওঁৰ ৰাজ্যৰ সমৃদ্ধি আৰু খ্যাতি আনিছিল। এই কন্তোৱে বংশৰ মহিমা আৰু সেই বংশৰ ৰজাৰ ন্যায়, সত্য আৰু গুণৰ ওপৰত জোৰ দিয়ে। কন্তো ২: দ্বিতীয় কন্তোত কালিদাসে ৰঘু ৰজাৰ পুত্রবংশৰ বৰ্ণনা কৰে। এই বংশৰ ৰজাৰ খ্যাতি আৰু শক্তি বৃদ্ধি পায়, আৰু পৰিস্ফুটিত হয় সিহঁতৰ বীৰত্ব আৰু কৃপা। কন্তোৱে ৰঘু বংশৰ ৰজাৰ দ্বাৰা কৰা সাহসী কাৰ্য, ন্যায় আৰু বধিৰতাৰ ওপৰত বিশেষ আলোকপাত কৰে। কালিদাসে এই বংশৰ ৰজাৰ গুণাবলী আৰু ৰাজনৈতিক কৃতিত্বৰ কথা উল্লেখ কৰি, ৰঘু বংশৰ এ...

 F. R. Leavis' The Great Tradition (1948) হৈছে সাহিত্য সমালোচনাৰ এক গুৰুত্বপূর্ণ ক্ৰিতি, য'ত Leavis ইংৰাজী সাহিত্যৰ এক বিশেষ ধাৰাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰে। তেওঁৰ মতে, ইংৰাজী সাহিত্যৰ "মহান পৰম্পৰা" মানে হৈছে কিছু নির্বাচিত সাহিত্যিকৰ কাজ, যিসকলে সাহিত্যৰ গভীৰতা আৰু বুদ্ধিজীৱিতাৰ দিশৰ পৰা এক বিশেষ মানদণ্ড স্থাপন কৰিছে। Leavis মন্নাইছিল যে, এই মহান পৰম্পৰা ১৮ শতিকাৰ আৰু ১৯ শতিকাৰ কিছু কেন্দ্ৰীয় লেখকৰ দ্বাৰা পৰিপূৰ্ণ হৈছে, যাৰ ভিতৰত George Eliot, Henry James, Joseph Conrad, আৰু Thomas Hardy ৰ নাম উল্লেখ কৰা হৈছে। তেওঁ এই লেখকবোৰক সাহিত্যৰ বিশাল আৰু নৈতিক দৃষ্টিকোণৰ পৰা বহুত গুৰুত্বপূর্ণ বুলি ধৰি, অন্য অনেক সাহিত্যিকৰ কামক সমালোচনা কৰিছে। Leavis ৰ মতে, ৰোমান্টিক আন্দোলন আৰু আবেগৰ পূৰ্ণ সাহিত্যৰ দিশত থকা লেখকৰ কামবোৰ তেন্তে তেওঁ মনোৰ্থক আৰু নৈতিক গভীৰতাৰ পৰা পিছ পৰিছে। The Great Tradition ত Leavis যি দৃষ্টিভংগী উপস্থাপন কৰিছে, সেয়া সাহিত্যৰ এক প্ৰকাৰৰ এলিটিজমৰ প্ৰতিনিধিত্ব কৰে, য'ত সাহিত্যিকৰ কামৰ মূল লক্ষ্য হৈছে মানুহৰ অভিজ্ঞতা আৰু নৈতিক দায়িত্ব। এই ধাৰণাৰ পৰা সাহিত্য সমাল...