প্ৰাক-শংকৰী যুগৰ কবি

 অসমীয়া কবিতাৰ ইতিবৃত্ত (১৮৮৯-২০১৫)

অসমীয়া কবিতাই ১৮৮৯ ৰ পৰা ২০১৫লৈ এক দীঘলীয়া যাত্ৰা অতিক্ৰম কৰিছে, য'ত সমাজ, ৰাজনীতি, আৰু সাহিত্যিক সৌন্দৰ্যৰ পৰিৱৰ্তন ধৰি বহুবিধ বিষয়ে প্ৰতিফলিত হৈছে। তলত এই সময়ছোৱাৰ বিভিন্ন পৰ্বৰ সংক্ষিপ্ত বিৱৰণ দিয়া হ’ল—

প্ৰাৰম্ভিক অসমীয়া কবিতা (১৮৮৯-১৯২০)

• উনবিংশ শতিকাৰ শেষৰফালে আধুনিক অসমীয়া কবিতাৰ বিকাশ ঘটিবলৈ ধৰিছিল।
• হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা আৰু লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা এই সময়ত গুৰুত্বপূর্ণ অৱদান আগবঢ়াইছিল।
• চন্দ্ৰধৰ বৰুৱা আৰু ৰঘুনাথ চৌধুৰী প্ৰকৃতি, ৰোমান্টিকতা আৰু জাতীয়তাবাদৰ ভাবধাৰাৰে কবিতা ৰচনা কৰিছিল।
• অসমীয়াত ছন্দোবদ্ধ কবিতাৰ প্ৰচলন শক্তিশালী হৈছিল।

নৱ-ৰোমান্টিক আৰু প্ৰগতিশীল যুগ (১৯২০-১৯৪০)

• জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা আৰু অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰীৰ কবিতাত দেশপ্ৰেম আৰু সমাজসংশোধনৰ ভাবনা গুৰুত্ব লাভ কৰিছিল।
• দেৱেন্দ্ৰনাথ বেজবৰুৱা আৰু নৱকান্ত বৰুৱা নতুন সাহিত্যিক প্ৰবণতা আনিছিল।
• এই সময়ৰ কবিতাত জাতীয়তাবাদ, সাম্যবাদ, আৰু ব্যক্তিস্বাতন্ত্ৰ্যৰ প্ৰভাৱ পৰিলক্ষিত হয়।

স্বাধীনতা পরৱর্তী অসমীয়া কবিতা (১৯৫০-১৯৭০)

• এই সময়ত অস্তিত্ববাদ আৰু আধুনিকতাৰ প্ৰৱণতা দেখা পোৱা যায়।
• নীলমণি ফুকন আৰু অমুল্য বৰুৱাৰ কবিতাত সুৰৰিয়ালিজম (surrealism) আৰু নৱ-প্ৰয়োগবাদী (avant-garde) ধাৰাৰ প্ৰভাব পৰিলক্ষিত হয়।
• নলিনীবালা দেবীৰ দৰে কবিয়ত্ৰীয়ে সামাজিক আৰু নাৰীবাদী দৃষ্টিভংগীৰ সংযোজন কৰে।
• কবিতাত দেশভাগ, ভাষা আন্দোলন আৰু সমাজৰ পৰিৱৰ্তনক কেন্দ্ৰ কৰি লেখা দৃষ্টিগোচৰ হয়।

আধুনিক আৰু পৰীক্ষামূলক কবিতা (১৯৮০-২০০০)

• এই সময়ত ব্যক্তিগত দৰ্শন, সমাজ-সামাজিক সমালোচনা, আৰু নৱীন ভাষাশৈলীৰ প্ৰৱেশ ঘটে।
• **হীৰেন ভট্টাচার্য (হীৰুদা)**ৰ কবিতা আখৰ কম কিন্তু গভীৰ অনুভৱৰ বাহক হিচাপে জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰে।
• সমীৰ টাংতি, বিজয় শংকৰ বর্মন আদি কবিসকল নতুন বিষয়বস্তুৰ সন্ধান কৰে।
• অসমৰ জাতীয় আন্দোলন (১৯৭৯-১৯৮৫) আৰু সামাজিক অস্থিৰতা কবিতাত গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাইছিল।

সমসাময়িক অসমীয়া কবিতা (২০০০-২০১৫)

• নতুন প্ৰজন্মৰ কবিসকলে বিশ্বজনীন বিষয়, পৰিৱেশ সমস্যা, আৰু আদিবাসী চিন্তাধাৰাক গুৰুত্ব দিয়ে।
• নাৰীবাদী আৰু দলিত সাহিত্যো আগবাঢ়ে।
• মুকুট শৰ্মা, অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা আদি কবিসকলে নতুন দৃষ্টিভংগীৰ সংযোজন কৰে।
• ডিজিটেল মাধ্যমৰ বিস্তাৰৰ লগে লগে অসমীয়া কবিতা বিশ্বব্যাপী পঠিত হ’বলৈ ধৰিছে।